Regelmatig hoor je iemand wel zeggen: " ik ga er de volle 100% voor !! " en dan hoor ik mezelf denken... met 95% zou het beter zijn.

Jij hebt vast en zeker ook wel eens tegen jezelf gezegd dat je voor die 100% zou gaan maar heel simpel: niemand, of ja bijna niemand ( ik weet het, jij bent wellicht die enkeling die het wel lukt ) komt tot die 100%. Of het nu gaat om prestaties in het werk, privé, met je kinderen, studie, vrienden, sport... er zullen altijd kleine hindernissen en tegenslagen zijn. Dat is niet erg zolang je het accepteert en het eventueel een plekje geeft in je mindset. 

Helaas zitten we in een prestatie-maatschappij. Bijna nog in de moederbuik wordt een kind bij voorbaat al blootgesteld aan prestatie. Ouders die nadenken over het geslacht, welke oppas of opvang gaat het worden, naar welke school, krijgt mijn kind wel de juiste mensen om zich heen en is er wel de juiste aandacht en die Cito want ja, voor minder dan HAVO gaat men niet.

Dat schooltripje naar China, tja, moet kunnen want oei als hij of zij er niet bij zou kunnen zijn. En dan de vervolgstudie... Minimaal een HBO en het liefst direct naar een nog hoger nivea want dan hebben ze het bijbehorende salaris en kan met de 30 die Villa al gebouwd worden met een riante lease-auto voor de deur... En kinderen... de cirkel gaat rond...

Dit zijn natuurlijk wat extreme zinnen maar ik schrik ervan hoe vaak deze toonsetting voorbij komt, hoe scholen al helemaal anticiperen op deze gedachtes, hoe reclames en billboards deze mindset beinvloeden en je zult maar degene zijn die daar bewust of onbewust heel erg gevoelig voor is.

En ben jij het dan die voor die 100% gaat of is het je omgeving die maakt dat jij naar die 100% toe wilt gaan ??

Ik zeg: stop daarmee !! 

Je laat je gekmaken door instituten, door mensen die het niet recht in je gezicht durven te zeggen maar die je wellicht het liefste zien falen omdat ze denken dat ze zelf dan beter zijn ?? 

Ik zeg altijd tegen mezelf en mijn omgeving: "een 10 zegt niks, 100% zegt niks, een dure auto of een kasteel van een huis zegt niks. " Want heel simpel, om dat alles te behalen moet je offers brengen en soms gaat dat ontzettend ver en dan vraag ik me af wat je dan echt bereikt hebt.

Ik ga liever voor de 95% oftewel een 9,5.

Zeker... nog een hoog getal maar er zit wel de marge in. De marge dat je soms mag falen, dat je soms even andere prioriteiten stelt. De marge dat door omstandigheden je soms nee moet kunnen zeggen, een wedstrijd niet doorgaat of vroegtijdig wordt gestopt. 

17 x een 10 scoren en 1 x een 1 maakt nog steeds een 9,5 !!

En weet je... al kom je niet verder dan een 5,5 ... dat wil niet zeggen dat je een looser bent, dat je faalt, dat je niet je best hebt gedaan ?? Ik weet zeker dat voor velen geldt dat ze juist hun stinkende best hebben gedaan, letterlijk bloed, zweet en tranen ervoor ingezet zijn en nog... die 5,5. Ik heb daar een gevoelige snaar voor, deze mensen raken mij en het liefste zou ik ze op een podium willen zetten want zij zijn degenen die echt voor die 100% gaan. 

 

9 x een 5 en 1 x een 10 maakt nog steeds een 5,5 !!

Met deze blog wil ik niet suggereren dat ik geen respect heb voor degenen die in de top presteren ( mist het eerlijk bereikt is ). Maar ik wil ook niet suggereren dat het prima is om tevreden te zijn met een 5,5.

Wat ik wel wil zeggen is dat je soms tegen jezelf of tegen je omgeving mag zeggen dat het goed genoeg is. Maar ook dat je er mag zijn ondanks grote of kleine beperkingen, dat je er mag zijn ookal staat er geen dure auto of een groot huis. Dat je ertoe doet voor iemand die alleen maar op zoek is naar naaste-liefde, een lach, een knuffel, een klein gebaar van respect of een schouderklopje ook al klopt er helemaal niks van een verslag of heeft je kind een tekening gemaakt waarvan je denkt dat had wel wat beter of netter gekunt. 

Gewoon dat kleine beetje, net die 5 % die je misschien net wat meer moeite kost maar die voor een ander een wereld van verschil kan maken waardoor hun gevoel toch een 9,5 wordt.

 

Toen ik als ouder en als vrijwilliger in het speciaal onderwijs bezig was, had ik met diverse kinderen ( en ouders ) te maken. Allemaal met eigen problemen, eigen trots, eigen belemmeringen, eigen omstandigheden die ze veelal niet zelf hadden uitgezocht. Kinderen die op een internaat zaten, soms met hele verdrietige redenen... allemaal als een individu in een massa mensen terecht gekomen en vervolgens moeten voldoen aan kaders, richtlijnen, eisen, beperkingen. Ik heb het meegemaakt dat een jongen het niet meer zag zitten, zichzelf hele vervelende dingen aandeed en zelfs van een dak was gesprongen om maar weg te komen van alle druk om hem heen. Hij is er nog... heeft zijn weg gevonden omdat er 1 iemand in het systeem was die nog 5% had in te zetten. 

Drama blog ??

Nee... ik wil het als een eye-opener meegeven. 

Het leven is niet altijd leuk, gezellig, vrolijk... en bij ups horen ook de downs. En kun je daar moeilijk mee overweg dan weet dat er genoeg mensen zijn die je daar graag bij helpen, dat er tal van manieren zijn om je daarbij te ondersteunen, om je gezin of clienten daarbij te ondersteunen. Maar het begint wel ermee dat jij tevreden kunt zijn met die 9,5 die kan staan voor 95% maar voor velen is het ook bij die 55% .

 

Ik mag me steeds vaker dankbaar prijzen wanneer ik mensen mag begeleiden in hun zoektocht. Soms is dat door een simpel gesprek waarbij lichaamstaal al veel vertelt. En een andere keer gebruik ik bijvoorbeeld de itovi-scanner om diepere emoties of andere problemen te achterhalen en etherische oliën om allerlei dingen te ondersteunen.

En mocht jij nog zoekende zijn dan mag je me altijd benaderen, ik help je graag in je zoektocht. Mijn drempel is laag, ik maak geen verschil, ik prik door fake en status maakt mij niks uit.

Jij bent een mens, net als ik, misschien geboren in een nestje wat je toekomst vooraf al heeft uitgestippeld maar dat maakt niet dat jij niet op zoek kunt zijn...